Degeneratieve myelopathie

Bekijk hier het filmpje – YouTUBE Degeneratieve myelopathie  

Bora is een 10 jarige Golden Kaukasische owcharka en ze komt wat onzeker mijn behandelkamer binnen. Dat onzekere is ook de reden voor haar bezoek. Het valt de eigenaresse al langer op dat Bora wat moeilijker loopt. Het opstaan duurt wat langer, op gladde vloeren glijdt haar achterhand vaak uit, soms in spagaat. De laatste tijd kan ze niet meer in de auto springen, maar wacht ze op hulp. Als ze een keer loopt gaat het wel, ze kan absoluut niet meer de afstanden van weleer lopen, maar nog wel een rondje van 3 kilometer.

Bij het lichamelijke onderzoek geeft Bora nergens pijn aan. Ze is bekend met 2 prima heupen en is ook elleboogdysplasie vrij. Als ik haar zie bewegen lijkt het probleem zich ook alleen aan de achterhand voor te doen. Haar kop, hals en voorlijf bewegen krachtig en gecoördineerd. OP röntgenopnames van haar wervelkolom valt een kleine spondylose haak op op de overgang van haar laatste lendenwervel naar het heiligbeen ( lumbo-sacrale overgang). In een eerder artikel heb ik uitgelegd dat spondylose voorkomt bij degeneratie ( aftakeling) van de tussenwervelschijven en meer of minder klachten kan geven. In dit soort gevallen is het lastig dat dieren niet kunnen praten. Bij spondylose zien we soms vergelijkbare klachten als bij Bora, maar vaak lijkt er wel pijn mee te spelen. Bij honden kun je niet vragen of ze pijn hebben en dan geef ik weleens kortdurend een pijnstiller.  Bij Bora gaf ik ook een pijnstiller mee met het verzoek me een paar dagen na het beëindigen van de gift te bellen. De eigenaresse belde dat Bora totaal niet gereageerd had op de pijnstillers en dat ze ook niet het idee had dat Bora pijn had. Gewone pijnstillers helpen niet altijd bij zenuwpijn, maar dan hebben de dieren vaak dusdanig pijn dat eigenaren dat wel signaleren. De dieren piepen soms bij het opstaan of liggen of doorzakken, hijgen meer en reageren in de behandelkamer op bepaalde onderzoeken.

Bij Bora werd ik bang voor het bestaan van een aandoening die we Degeneratieve Myelopathie ( DM) noemen. Het is een aandoening met een erfelijke achtergrond. Alleen als een hond van beide ouders een gen heeft meegekregen dat de aanleg voor DM bepaalt kan zo’n dier de ziekte krijgen. Het is een zogenaamd homozygoot recessieve vererving. Tegenwoordig is er een DNA test die zeer redelijk, maar niet 100% betrouwbaar is. In het geval van Bora was de test positief en in combinatie met het klachtenbeeld stond de diagnose voor mij wel vast.

DM is een aandoening waarbij de buitenlaag van een zenuwbundel, de zogenaamde witte stof, het myeline wordt aangetast. De precieze oorzaak weten we niet, maar het lijkt op het proces dat bij mensen  met Multiple Sclerose ( MS) plaats vindt. Bij honden worden echter alleen de zenuwen die de achterhand aansturen aangetast. Eerst zie je mild krachtverlies van de achterpoten en toenemend coördinatie problemen. Uiteindelijk kunnen de dieren niet meer opstaan en normaal lopen achter en kan er ook urine incontinentie optreden. Het is een pijnloos proces. Het uitglijden kan wel pijn doen als een dier bijvoorbeeld ook slechte heupen heeft of een pijnlijke rug. Maar de DM zelf veroorzaakt verlamming zonder pijn. Er is nog geen zicht op waardoor de myeline wordt aangetast. Er is ook nog geen behandeling mogelijk. Sommige mensen hebben het idee dat Vitamine B complex of CBD-olie een gunstig effect hebben. Ook zou acupunctuur soms een vertraging van het proces geven. In mijn ervaring en ook in de literatuur verloopt het proces altijd progressief en zal een aangetast dier van achteren verlamd raken.

Inmiddels is Bora ingeslapen.

Daan Kranendonk   Dierenkliniek Putten